Lees hier de spoken word tekst van Oscar Delissen over zijn ervaring van de SFYN academie 2025. Hij startte als productontwikkelaar aan de academie en blikte terug op zijn reis door het voedselsysteem in creatieve vorm tijdens de slotdag op 21 juni.

Hallo! Mijn naam is Oscar en Ik ben productontwikkelaar bij Revyve, en was deelnemer aan de SFYN Academie van ’25. Naast producten ontwikkel ik ook creatieve teksten en zodoende vroeg Sterre me of ik nog één keer een creatieve slinger aan de academie wilde geven. Want het is huilen met de pet op, janken met een hoed en mekkeren met een keppeltje, maar dit is toch echt de laatste dag. En ik moet zeggen, voor een academie van een Slow Food Youth Network, is het allemaal wel heel snel gegaan. Dus speciaal voor Maya: even resumé van de peel tot waddenzee.

We begonnen onwetend en open en zwetend, want we moesten eens weten wat er speelt in ons eten. Wat er schuurt, wie er stuurt, wat is puur, wat natuur. Welke schakels zijn nodig voor het maken van de keten? Alle onzin en waanzin en weerzin op een rijtje, van de wereld die schuilt achter ieder scharreleitje? Wie bepaalt welke verhalen mogen worden verspreid en welke beter geschikt zijn voor onder het tapijt? Zo belandden we in Wongema voor een eerste ontmoeten, waar de tovenaar en profeet ons voor het eerst begroetten. Joris Lohman vertelde ons de cijfers achter de emotie, dat we beter alles een beetje dan complete devotie naar onhaalbare idealen en in perfectie verdwalen. Op haar achternaam deed // Joszi Smeets een beroep en legde de basis van het smeden van een groep. Van extra tot intro, van naïef tot belegen, ze zei laat het maar eens clashen, dan kan het bewegen. Want een transitie heeft lente en zomer en winter, maar de herfst krijgt geen ruimte, want de herfst die versplintert. De herfst is het loslaten van het oude vertrouwde. We zijn zo goed in vieren, maar minder goed in het rouwen. In het rouwen om wat ons altijd zoveel heeft gegeven, maar wat met voortschrijdend inzicht te veel vraagt van dit leven.

Nu weer even uit de abstractie en terug in de realiteit. Via Vion, Boer John, Boerin Suzanne en Chef Nel zagen we de realiteit van het varken vanuit vier verschillende visies. Ik kan hier geen geloofwaardig verhaal ophouden, zonder het even over Nel te hebben. Op de paklijst stonden oordopjes, die ongetwijfeld onder andere voor het bezoek bij Nel Schellekens waren bedoeld. Want Nel -gaat het Nel?-, schreeuwde het van de daken. En terecht. Waarom citrusvruchten uit Spanje laten komen, als je zure appels uit de Betuwe hebt. Waarom wel de mooie ossenhaas, maar niet de koeientong verwaarden. Nel is Slow Food in hart en nieren. Die ze vervolgens op je bord legt. Stond ik daar als vegetariër een koeienhart van 6 kilo te ontleden. Nee maar echt, Nel is een vrouw met ballen, en uiers. Uiers die je niet weg kunt krijgen zonder een liter mayo. Maar toch. Het gaat Nel niet om centen, maar om sentimenten. Nel, je inspireert me.

Wie me nog meer inspireerde, was hoogleraar Imke de Boer, die wederom perspectief bood aan haar achternaam, want terwijl ze in Amsterdam op dit moment de ring hebben opengebroken, probeert Imke de cirkel juist te sluiten, door te pleiten voor een kringlooplandbouw. Dus in plaats van de boeren almaar in rondjes te laten lopen, kunnen we beter sturen op tweerichtingsverkeer, waarbij de dieren de reststromen van de mens kunnen opwaarderen. Wij blij, zij blij, toekomst voor de varkenshouderij.

Een volgende themadag begon bij Bakker Barendrecht, die de groente en fruit doen voor Albert Heijn. U hoorde dat goed, groente en fruit van Bakker Barendrecht. Verder haalt Albert Heijn hun brood bij Slagerij Sliedrecht en hun vlees bij Boomgaard de rotte appel. Dit alles zodat Beppie met d’r twee boodschappentassen het ook nog allemaal kan volgen. Eenmaal bekomen van deze AH-erlebnis gingen we door naar Koppert Cress.

Bij Koppert Cress werden we warm ontvangen door algemeen directeur Stijn Baan. Stijn Baan, wiens baan voornamelijk bestaat uit cirkels tekenen voor het Ikigai kompas, vertelde ons samen met tomatenkweker Paul over de waarde van de glastuinbouw in Nederland. Over WKK’s en hoe belangrijk die zijn voor een stabiel elektriciteitsnetwerk. Maar vooral ook over het Ikigai model. Want in een wereld van tot loonslaaf gemaakten, is het zo belangrijk om jouw plek te vinden in het systeem, daar waar je goed in bent, wat je leuk vindt, wat de wereld nodig heeft en waar je ook nog wat mee kunt verdienen. Dit plantte bij mij een zaadje, dat inmiddels is uitgegroeid tot een cress.

Na de cressen vliegen we langs Drees, Groenpact, Thijs en Anke, langs Wim Groot Koerkamp die Caroline van de Plas al kende toen ze nog een vijvertje was. Langs docent Ron Methorst -die in mijn hoofd nog steeds in het mapje zit: soort Hans Teeuwen die me de grond van Nederland heeft uitgelegd- langs de veenmobiel van Wetterskip, landen we op het wad met oestervissers Jan en Barbara.

Het wad, daar gaan over het tij, de maan, de wind en wij. En Jan en Barbara, want excellence is an attitude. Bovendien kun je een olifant nog wel in een schelp stoppen, maar een parel wordt het ooit. En om het over de olifant in de kamer te hebben, is het tijd voor mij om af te ronden, want mijn voorafje wordt inmiddels een tussendoortje.

Van Linda Vermaat leerden we dat luisteraars maar ongeveer 7% onthouden van wat er inhoudelijk gezegd wordt en als ik mezelf zo heb horen praten de afgelopen 5 minuten, is dat misschien maar goed ook. Maar zoals Raisa tijdens de academie heeft gezegd: het moet wel allemaal uit de grond komen. En dat kwam het, uit de grond van m’n hart.

En die grond van m’n hart is geen veengrond, geen zand, geen klei, maar een voedingsbodem verrijkt in het afgelopen half jaar. Het voelt alsof er anderhalve ton mest is uitgereden, zo vruchtbaar. Want wat een shitload aan mooie ervaringen hebben we gehad. Ster, Guus, Maria, bedankt.

Tekst: Oscar Delissen